De Dragers van het beeld, in English: The Carriers of the Image, is an art exhibition that was held in the foyer of Theatre Thalia, from April 28 until May 7, 2017. It was part of the celebration of 180 years Theatre Thalia. Eight visual artists worked with the theme of death, and more: resurrection from death, new life …
Kit-Ling Tjon Pian Gi wrote a series of columns that we will be sharing on the SAX-blog. Today part 5, a text that accompanied the art work of Soeki Irodikromo. Please find the Dutch text under the English translation.
Soeki Irodikromo and Sadness & Happiness
“In Suriname the life of visual artists and performing artists is quite difficult. It is bound to get even more difficult. Everything is dark and gray, the horizon is fading, there is no rhythm and it is somber. But we have a dream in which everything is the opposite. In our dream there are a lot of fireworks, beautiful clothes, happiness and joy.”
This is what Soeki Irodikromo (71 years old) says in 2017 as he sits on his balcony with his parrot cheerfully chatting along, as though he too has a story to tell.
But still, Soeki has known a lot of happiness in his life. Even as a child, living on the plantation, drawing was already the joy of his life. He is extremely talented and this is discovered by his uncle, the poet Surianto. He takes him to Paramaribo and puts him in the art school led by Nola Hatterman. When president Lyndon B. Johnson of the USA makes a short stop at the international airport Zanderij in Suriname, a special exhibition is organized at the airport. Johnson chooses a work from Soeki to take along and not long thereafter Soeki receives a scholarship for the Netherlands from the Sticusa foundation.
After five years of studying in the Netherlands, Soeki wants to return to Suriname. He is Surinamese and that is where he feels he belongs. By then he is married and his eldest daughter Sri has already been born. For the first few years in Suriname he works as a teacher to support his family. But aside from that, Soeki keeps on painting and exhibiting his work, and after a number of years he can proudly say that he is able to live off of his art. Through hard work he has now built a career as a well-known visual artist. Influenced by the CoBrA movement during his studies in the Netherlands, the ancient Javanese Wajang Kulit during his childhood in Commewijne, and the batik studies at the art academy in Yogyakarta (1979-1980), throughout the years Soeki develops his own style. Although certain changes do gradually take place within his own style, his work remains clearly recognizable as Soeki’s.
For Soeki the period of 1995 to 2010 is especially characteristic of that dream that has come true. His paintings are cheerful, with a colorful palette. Soeki is included in pretty much all the important international exhibitions that Suriname is involved with. The ‘Vereniging Herdenking Javaanse Immigratie’ (VHJI) [Association for the commemoration of Javanese immigration] has grown into an organization of great importance to Suriname, thanks in part to Soeki.
The dream to start a people’s academy also becomes reality. After a few years the people’s academy is named: ‘Soeki Irodikromo Volksacademie’.
At the exhibition celebrating 180 years Theatre Thalia, Soeki puts two paintings on display of each 135 x 150 cm.
One painting portrays sadness and the other happiness. Each one visualizes artists and performers from various cultural groups. Only, ‘Sadness’ is the hard reality and ‘Happiness’ is as it should be.
The different festivals, such as the multiple editions of CARIFESTA in which he has participated, have previously also inspired him to create works of art like ‘Kulturu konmakandra’ and ‘Samen/Together’.
Although he has a gloomy outlook on the future, he does proudly say: “We marry one another. We eat everything from different cultures. Look at my grandson. My grandson says: I am Surinamese.”
TEXT Kit-Ling Tjon Pian Gi, 2017
Kit-Ling Tjon Pian Gi is a female visual artist from Suriname. She works and lives in Paramaribo, Suriname, South America. Kit-Ling studied visual art in Suriname and in the Netherlands. In 2005 Kit-Ling Tjon Pian Gi added the short video-film as a medium to her artwork. Kit-Ling Tjon Pian Gi makes paintings and drawings, inspired by the tropical rainforest, and the richness of the diverse cultures in Suriname.
Kit-Ling was the featured visual artist at the 13th International Conference of the Association of Caribbean Women Writers and Scholars. This conference, The Caribbean, the Land and the People; Women’s Efforts, Women’s Lives, was held in Suriname, in May 2012. Kit-Ling was the recipient of the Bridget Jones Award for 2013.
TRANSLATION Cassandra Gummels-Relyveld, 2017
PHOTOGRAPHY Ada Korbee, 2017
+++
‘De Dragers van het Beeld’ / ‘The Carriers of the Image’ – 1 – Introduction
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 2 – Kit-Ling Tjon Pian Gi
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 3 – Winston van der Bok
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 4 – Razia Barsatie
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 5 – Soeki Irodikromo
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 6 – Dhiradj Ramsamoedj
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 7 – Sri Irodikromo
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 8 – Anand Binda
‘De Dragers van het Beeld’ / The Carriers of the Image – 9 – George Struikelblok
+++
Soeki Irodikromo, ‘Sadness’ / PHOTO Ada Korbee, 2017
Soeki Irodikromo, ‘Happiness’ / PHOTO Ada Korbee, 2017
Soeki Irodikromo en SADNESS & HAPPINESS.
‘In Suriname is het leven van de kunstenaars en toneelmensen heel moeilijk. Het gaat ook steeds moeilijker worden. Alles is donker en grijs, de horizon is vervaagd, er is geen ritme en het is somber. Maar we hebben een droom waarin alles tegengesteld is. In onze droom is er veel vuurwerk, bombel, mooie kleren, blijheid en vreugde.’
Dit zegt Soeki Irodikromo (71 jaar) in 2017 zittend op zijn terras, terwijl zijn papagaai vrolijk kwebbelend erdoor heen, ook een verhaal wil vertellen.
Toch heeft Soeki in zijn leven veel happiness gekend. Als kind op de plantage is tekenen al zijn lust en zijn leven. Hij is zeer talentvol en dat wordt ontdekt door zijn oom, de dichter Surianto. Die haalt hem naar Paramaribo en plaatst hem op de kunstschool onder leiding van Nola Hatterman. Als president Lyndon B. Johnson van de Verenigde Staten een tussenlanding op Zanderij maakt, wordt er een speciale expositie op de luchthaven georganiseerd. Johnson kiest een werk van Soeki uit om mee te nemen en niet lang daarna krijgt Soeki een studiebeurs voor Nederland van de Sticusa.
Na vijf jaar studie in Nederland wil Soeki terug naar Suriname. Hij is Surinamer en daar hoort hij thuis, vindt hij. Hij is intussen getrouwd en zijn oudste dochter Sri is al geboren. Terug in Suriname moet hij de eerste jaren lesgeven om zijn gezin te onderhouden. Maar Soeki blijft daarnaast gedreven schilderen en exposeren, en na een aantal jaren mag hij met trots zeggen dat hij van de kunst kan leven. Door heel hard werken heeft hij nu een carrière als een bekend beeldend kunstenaar opgebouwd. Beïnvloed door de CoBrA-beweging tijdens zijn studieperiode in Nederland, de oude Javaanse Wajang Kulit in zijn jeugd in Commewijne en de batikstudie aan de kunstacademie in Yogyakarta (1979-1980), ontwikkelt Soeki door de jaren heen zijn eigen stijl. Binnen zijn eigen stijl zie je ook veranderingen optreden, maar toch blijft het werk herkenbaar als het werk van Soeki.
Vooral de periode van 1995 tot 2010 kenmerkt zich voor Soeki als die droom die werkelijkheid is geworden. Zijn schilderijen zijn vrolijk met een kleurrijk palet. Soeki is opgenomen in vrijwel alle belangrijke internationale exposities waar Suriname bij betrokken is. De Vereniging Herdenking Javaanse Immigratie (VHJI) is mede dankzij Soeki uitgegroeid tot een vereniging van betekenis in de Surinaamse samenleving.
De droom om van start te gaan met een volksacademie wordt ook werkelijkheid. De volkacademie krijgt na een paar jaar zijn naam: de Soeki Irodikromo Volksacademie.
Op de expositie in verband met 180 jaar Theater Thalia laat Soeki twee schilderijen zien van elk 135 x 150 cm.
Eén schilderij beeldt ‘Sadness’ uit en het andere Happiness. Op allebei zijn kunstenaars en artiesten uit verschillende cultuurgroepen uitgebeeld. Alleen is ‘Sadness’ de harde werkelijkheid en ‘Happiness’ zoals het moet zijn.
De verschillende festivals zoals de CARIFESTA’s waaraan hij heeft meegedaan, hebben hem in het verleden al eerder geïnspireerd tot kunstwerken zoals ‘Kulturu konmakandra’ en ‘Samen/ Together’.
Ondanks dat hij de toekomst somber inziet, zegt hij wel trots: “We trouwen met elkaar. We eten alles uit verschillende culturen. Kijk naar mijn kleinzoon. Mijn kleinzoon zegt: ik ben Surinamer.”
Soeki Irodikromo, ‘Happiness’ & ‘Sadness’ / PHOTO Ada Korbee, 2017
+++
Interesting blog post about Soeki on Paramaribo SPAN, read here.
