In June/July 2017 Roosje Verschoor spent a month in Moengo, Marowijne, Suriname, as an artist in residence at the Tembe Art Studio (Kibii Foundation). Here on the Sranan Art-blog we share her experiences, which she wrote down, with our readers.
‘Casa Blanca’, a photographic installation by Roosje Verschoor
‘Casa Blanca’ is the photographic installation that I made for the Contemporary Art Museum Moengo, during my stay in Moengo. The work consists of four photos, showing a scene with three ‘Aukaner’ boys who are golfing. They wear colorful polo shirts, as is to be expected from golfers, but they also wear kamisa’s, the traditional clothing of a Maroon man. They lean comfortably on their golf club or practice their swing, as if it is something they do daily. But the situation has been staged for the photo. I choose the Golf course as the point of departure for the story I want to tell, as it was once, along with the swimming pools and tennis course, one of the luxurious attractions of the old Moengo.
This project was a way for me to find out more about the community of Moengo during the time of Suralco. I read old monthly magazines of and talked to retirees from Moengo and Paramaribo. From these talks I learned that the golf club in Moengo was founded on the initiative of Mr. Toxopeus. He was a legal expert involved with the Afobakka-agreement on behalf of the Alcoa. After the negotiations for the agreement were completed, he was asked to run the bauxite industry in Moengo. Since Toxopeus did not really have a passion for bauxite or aluminum, he preferred to spend his leisure time enjoying his favorite hobby: golf. Initially he golfed behind the factory, but he eventually had a golf course built next to the farm, where the hilly landscape presented a nice challenge to the skilled golfer. It took a long time to finish building the course, for which the pine trees and the grass were imported.
Javanese boys from Bernharddorp and Schiphol [the name for the Moengo airstrip and for the neighborhood of the airstrip, RV] were picked up to assist as caddies. They couldn’t just enter the golf course or the staff-village on their own, for that was prohibited.
I was intrigued by the story of the golf course: such an imported golf club is a symbol of social inequality, of exclusivity. Yet at the same time it was just a way to pass the time for a man who did not feel at home in Moengo.
The golf club of Moengo no longer exists. The course is completely overgrown by scrub. The mining town of Moengo was built with a characteristic segregation in living function: staff members of Suralco lived in Stafdorp [staff village] with their families. The rest of the workers lived in labor homes in Moengodorp, Julianadorp and Bernharddorp, depending on the labor agreement they had. The social position of a resident of Moengo was directly related to his position within Suralco, by the architecture and the variation in payout (month and week earners, educated and non-educated). At that time, Suralco employed hardly any Maroons at all, and they were thus not allowed to live in Moengo either. Nowadays the residents of Moengo consist primarily of Maroons.
From the retirees I understand that this way of living was generally accepted. None of the people I spoke commented on the segregation, although everyone was aware of it: “Moengo wasn’t like this back then. You couldn’t just go there [the golf course, RV].”
The focus of the stories did however revolve around the beauty and the prosperity of the former Moengo : “What I want now, is for Moengo to become exactly as it was in the past. That is my wish.”
I wanted to revive the deteriorated golf course, but at the same time I wanted to create another reality: golfing Maroons in Stafdorp. I wanted to combine different elements to see what the effect would be. I wanted to know if another reality would be improbable or alienating, and if yes, why that would be so.
The golf course was a nice, well-defined subject that I could explore within a month. The segregation in the history and the design of Moengo is however something that I want to explore further, because I think that it’s an important story to tell, and it encourages me to create work. I am planning to return for a longer period next year.
TEXT Roosje Verschoor (1986) is a Dutch artist who expresses herself through photography and video. In 2016 she graduated from the Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Last year she had a short exhibition in the Surinaams Museum in Paramaribo in conclusion of an inspirational two-month stay in Botopasi. Verschoor is interested in the underlying stories and relations that make us who we are and lead to the conscious or subconscious ideas that we carry within.
PHOTOGRAPHY Roosje Verschoor, 2017
+++
Click to view slideshow.In juni/juli 2017 heeft Roosje Verschoor een maand in Moengo, Marowijne, Suriname, doorgebracht als artist in residence bij de Tembe Art Studio (Stichting Kibii). Zij schreef haar ervaringen op, die wij delen met de lezers van het Sranan Art-blog.
‘Casa Blanca’, een fotografische installatie door Roosje Verschoor
‘Casa Blanca’ is de fotografische installatie die ik tijdens mijn verblijf heb gemaakt voor het Contemporary Art Museum Moengo. Het werk bestaat uit vier foto’s die een scene tonen met drie Aukaanse jongens die aan het golfen zijn. Ze dragen kleurrijke polo’s, zoals te verwachten bij golfers, maar ze dragen ook kamisa’s, de traditionele kleding voor een Marronman. Ze leunen ontspannen op een golfstick of oefenen hun swing, alsof ze dagelijks golfen. Maar de situatie is geënsceneerd voor de foto. Als uitgangspunt om dit verhaal te vertellen koos ik de golfbaan, een van de ooit luxe attracties van het oude Moengo, naast zwembaden en een tennisbaan.
Dit project was voor mij een manier om me te verdiepen in de samenleving van Moengo ten tijde van Suralco. Ik las oude maandbladen van Suralco en sprak met gepensioneerden uit Moengo en Paramaribo. Uit deze gesprekken bleek dat de golfclub in Moengo is opgericht op initiatief van de heer Toxopeus. Hij was namens het bedrijf Alcoa als juridisch expert betrokken bij de Afobakka-overeenkomst. Nadat de onderhandelingen voor de overeenkomst afgerond waren, werd hem gevraagd om de bauxietindustrie in Moengo te runnen. Omdat Toxopeus niet direct een passie had voor bauxiet of aluminium besteedde hij zijn vrije tijd het liefst aan zijn favoriete hobby: golf. Hij golfde in eerste instantie achter de fabriek, maar later liet hij een golfbaan aanleggen naast de boerderij, waar het heuvelachtige landschap een mooie uitdaging vormde voor een bekwaam golfer. Het heeft lang geduurd voordat de baan klaar was, de dennenbomen en het gras werden speciaal geïmporteerd.
Javaanse jongens uit Bernharddorp en Schiphol [zoals het vliegveld te Moengo werd genoemd, en de aangrenzende buurt, RV], werden opgehaald om als caddies te assisteren. Zij konden niet zomaar op eigen gelegenheid naar de golfbaan of naar Stafdorp gaan, dat was verboden.
Het verhaal van de golfbaan intrigeerde me: zo’n geïmporteerde golfclub staat symbool voor maatschappelijke ongelijkheid, voor exclusiviteit. En tegelijkertijd was het een gewoon tijdverdrijf voor een man die zich niet thuis voelde in Moengo.
De golfclub van Moengo bestaat inmiddels niet meer, de baan is overwoekerd door struikgewas.
Het mijnbouwstadje Moengo is gebouwd met een karakteristieke segregatie in woonfunctie: stafleden van Suralco woonden met hun gezin in het Stafdorp. De overige arbeiders woonden in arbeiderswoningen in Moengodorp, Julianadorp en Bernharddorp, afhankelijk van de werkovereenkomst die zij hadden. De sociale positie van een bewoner van Moengo was direct gerelateerd aan zijn positie binnen Suralco, door de architectuur en de verdeling in uitbetaling (maand- en weekloners, geschoold en ongeschoold). In die tijd werkte er nauwelijks Marrons voor Suralco en zij mochten dus ook niet in Moengo wonen. Tegenwoordig bestaat de bevolking van Moengo voor het grootste gedeelte uit Marrons.
Van de gepensioneerden begreep ik dat deze manier van leven over het algemeen werd geaccepteerd, geen van de mensen die ik sprak had commentaar op de segregatie, alhoewel iedereen zich er bewust van was: “Moengo was vroeger niet zo. Je kon niet zo maar naar daar [de golfbaan, RV] gaan.”
Wel lag de focus van de verhalen vaak op de schoonheid en welvaart van het vroegere Moengo: “Wat ik wil is dat Moengo nu zo wordt, precies zoals het vroeger was. Dat is mijn wens.”
Ik wilde de vervallen golfbaan weer tot leven wekken, en tegelijkertijd een andere realiteit creëren: golfende Marrons in Stafdorp. Ik wilde verschillende elementen combineren om te zien wat het effect zou zijn. Ik wilde weten of een andere realiteit onwaarschijnlijk zou zijn of vervreemdend, en waarom dat dan zo zou zijn.
De golfbaan was een mooi afgebakend onderwerp dat ik binnen een maand kon verkennen. De segregatie in de geschiedenis en de inrichting van Moengo wil ik echter langer onderzoeken, omdat ik het een belangrijk verhaal vind om te vertellen en het me aanzet tot het creëren van werk. Ik ben van plan om volgend jaar terug te komen om een langere periode te blijven.
TEKST Roosje Verschoor (1986) is een Nederlandse kunstenaar die zich uitdrukt door middel van fotografie en video. In 2016 is zij afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Vorig jaar heeft zij een korte expositie gehad in het Surinaams Museum in Paramaribo als afsluiting van een inspirerend verblijf van twee maanden in Botopasi. Verschoor is geïnteresseerd in onderliggende verhalen en verbanden die ons maken tot wie we zijn en die leiden tot de bewuste en de onbewuste ideeën die we met ons meedragen.
FOTOGRAFIE Roosje Verschoor, 2017
